zaterdag 29 oktober 2011

VOOR DE BÜHNE

Het is niet gemakkelijk in het Vrije Westen, de laatste tijd. Het zijn bittere tijden. Terwijl de gure wind van de economische crisis ons hard om de horen fluit, zijn er ook nog enkele zuidelijke afvalligen die het de broeders in het noorden onnodig moeilijk maken. Maar, na urenlang vergaderen, ligt er sinds donderdag toch maar mooi een akkoord op tafel die Europa weer op de been moet helpen. Merkel en Sarkozy zullen zeggen dat het een flink boekwerk is met enkele daadkrachtige strofes, terwijl veel economen zich achter de oren krabben. “Een verzameling luchtkastelen”, “Niet daadkrachtig genoeg” klinkt het vanachter de bureaus in vele universiteiten. En wie moeten wij — het gewone volk — dan in godsnaam geloven? Moeten we ons spaargeld van de bank halen of zal het allemaal niet zo'n vaart lopen? Over het algemeen blijft toch vooral de smaak achter van Europese propaganda. Louter bedoeld om de gemoederen wat tot bedaren te brengen en de geesten vast rijp te maken voor een historische omwenteling; het verschuiven van de economische macht naar China, India en Brazilië. Maar ach, ze hebben het tenminste geprobeerd.

Het volk pikt het allemaal niet langer en zet haar tent op in het centrum van de stad. De Occupy-beweging gaat over méér dan alleen het kapitalisme of de grijpgrage handjes in het bankwezen. Het is boosheid over van alles dat zich hier samenbalt en de meest uiteenlopende bezoekers trekt. Midden in de stad bivakkeren is een uiting van onvrede geworden, een Gandhi-achtig verzet van geweldloos kamperen. Dus, ga je als zakenman— strak in het pak — nietsvermoedend naar je werk op maandagochtend, dan loop je de kans om te struikelen over het uitgestrekte been van een slapende anti-globalist. Tja, ik ben bang dat we Wall Street daar niet mee op de knieën krijgen. De komende weken zullen de echte idealisten inzien dat hun protest gekaapt is door op-straat-gezette krakers en gelegenheidshippies, die hun werkloze bestaan rechtvaardigen vanachter een megafoon en een spandoek. Teleurgesteld zullen ze één voor één afdruipen. Maar ach, ze hebben het tenminste geprobeerd.

In Den Haag maakt men zich nauwelijks druk om die kampeerders. Daar worstelen ze met andere zaken. Zo heeft het CDA vandaag een resolutie aangenomen over alleenstaande minderjarige vreemdelingen. Is het een ferm standpunt over het uitzetten van Mauro Manuel? Is het de langverwachte vuist op tafel van de dissidenten Ferrier en Koppejan? Nee, helaas. De resolutie gaat over ‘een beter asielbeleid in de toekomst’, wat dat ook moge zijn. We moeten nou eenmaal wel reëel blijven... Ook Jezus heeft af en toe voor lastige keuzes gestaan en het resultaat deed wel eens pijn, maar uiteindelijk moet je de dingen allemaal in een groter geheel zien. Wie zijn wij om te tornen aan het Grote Plan dat de Voorzienigheid voor ons in elkaar heeft gedraaid? Met de vandaag aangenomen resolutie probeert de partij wanhopig haar achterban tevreden te stellen zonder daar ook maar enige consequentie aan te verbinden. Maar ach, ze hebben het tenminste geprobeerd.

Stiekem houden we er van: symboolpolitiek. Als de stofwolken na al het tumult zijn opgetrokken en de kleren weer zijn gefatsoeneerd, is er niks lekkerder dan te kunnen constateren dat alles hetzelfde is gebleven als het was. Er schuilt een conservatief in ons allemaal. Zo praten we graag over de rol van het koningshuis zonder een beslissing te nemen. Of maken we ons graag even boos over het lot van een Angolese asielzoeker, terwijl we hoofdschuddend verder zappen. Het gaat allemaal om uiterlijk vertoon en de waan van de dag. En er is niks veranderlijker dan dat. Klapt u even mee?

Volgers